Panel obywatelski
| Do czego pasuje? | zbierania opinii reprezentatywnej grupy osób i wypracowania przez nią wiążących rekomendacji dla zleceniodawcy panelu w zadanym przez niego temacie |
| Ile trwa? | kilka tygodni (weekendów) |
| Czego wymaga? |
▪rekrutacji panelistek i panelistów ▪wynagrodzenia panelistek i panelistów za udział w panelu ▪wynajmu sali i zapewnienia cateringu na spotkania panelu ▪zatrudnienia ekspertów |
| Czego potrzebuje? |
▪osób zajmujących się rekrutowaniem panelistek i panelistów oraz sprawami prawnymi i księgowymi (umowy, wypłata wynagrodzeń itp.) ▪facylitatorów do prowadzenia spotkań ▪osób koordynujących panel, które czuwają nad jego przebiegiem, zapraszają ekspertów, przygotowują scenariusze spotkań, opracowują sposób wyboru rekomendacji itp. Więcej o wymaganiach organizacyjnych panelu można przeczytać w tym poradniku. |
| Kto może partycypować | kilkadziesiąt specjalnie zrekrutowanych osób – panel odbywa się na reprezentatywnej losowo dobranej próbie |
Opis techniki
Technika ta polega na zasięganiu przez administrację publiczną opinii dużej (na ogół kilkudziesięcioosobowej), możliwie reprezentatywnej (losowanej) grupy mieszkańców danego terytorium lub użytkowników określonych usług publicznych. Osoby wylosowane do udziału w panelu powinny odzwierciedlać przekrój danej społeczności w zakresie wieku, płci, wykształcenia i miejsca zamieszkania. Te same osoby pozostają w panelu przez cały okres jego pracy (zazwyczaj jest to kilka następujących po sobie weekendów).
Celem panelu obywatelskiego jest wspólne wypracowanie konkretnych rekomendacji dla administracji publicznej w zadanym z góry temacie, np. walki ze smogiem albo adaptacji do zmian klimatu. Podczas spotkań panelu uczestnicy i uczestniczki najpierw zapoznają się z omawianym tematem, biorąc udział w spotkaniach z ekspertami i stronami, których dany temat dotyczy. Następnie wypracowują i omawiają rekomendacje, które na koniec poddają głosowaniu – te zwycięskie stają się wiążące dla urzędu.
Metoda panelu obywatelskiego stosowana jest m.in. w brytyjskich miastach, np. w Oxfordzie i Wigan, regionach Kanady, np. Kolumbii Brytyjskiej i Ontario, a nawet w skali całego kraju – w Irlandii. W Polsce była dotąd stosowana w Gdańsku i Lublinie.
